Po co , dlaczego?

Scenka:

   Siedzi na pustyni mężczyzna obok namiotu i trzymając na kolanach tabliczkę glinianą zapisuje pismem klinowym swoje przemyślenia, opisuje zdarzenia i to, „co mu leży na wątrobie”. Z namiotu wychodzi zdenerwowana kobieta otoczona grupką dzieciaków w różnym wieku. I jak to kobieta od razu robi awanturę

- To ty sobie tu siedzisz i wypisujesz te swoje brednie zamiast zając się czymś konkretnym, zapędź stado do zagrody, nanieś wody, zapal ognisko! Zrób coś w końcu.

Mężczyzna wstaje rzuca tabliczki w piach i mrucząc coś pod nosem odchodzi by zająć się stadem owiec.

   Po kilku tysiącach lat w tym samym miejscu telewizja National Geographic realizuje film o życiu ludów koczowniczych i o znalezisku, do jakiego dokopali się archeologowie. Profesor opowiada przed kamerą jak cenne tablice zostały tu znalezione. Jak dzięki tym zapisom jest możliwe odtworzenie stylu życia ludzi w minionym czasie, co myśleli, jakie mieli zwyczaje i jak postrzegali ówczesny im świat.

    Teraz pytanie czy zapisy, które powstają teraz mają szansę przetrwać setki lat i świadczyć o nas w przyszłości? Czy to, co pisze ktoś kiedyś przeczyta? Przecież tyle jest teraz publikacji, że w tym gąszczu moje akurat zapiski jest jak ziarnko piasku na pustyni. Jednak coś po tym pisaniu zostanie, choćby w świadomości tych osób, które to czytają, oceniają.

   Poza tym jest w pisaniu jeszcze jedna rzecz oprócz przekazywania swoich wrażeń, a mianowicie pisanie jest formą wyrażania i odreagowywania własnych stresów- to swoiste katharsis. Nie na darmo nasi przodkowie pisali pamiętniki, nie na darmo psychoterapeuci zalecają, co dzień notować to, co pacjentom przychodzi do głowy. Pisanie to też ćwiczenia umysłu. Proces myślowy, aby stał się zdaniem musi jakoś zostać przetworzony.  Czytanie to też ćwiczenie umysłowe.

Tak, więc odpowiedź na pytanie, – Po co ty to piszesz? Jest chyba jasna. Dla własnej przyjemności. Może też dla przyjemności czytelników.

    Mają rację Ci, co twierdzą, że żyć należy chwilą obecną, bo tylko czas teraźniejszy jest prawdziwy. Ale wspomnienia też są ważne, bo pokazują nam, dlaczego chwila obecna jest taka, jaka jest i jak czas przeszły determinuje przyszłość. Możemy też całkowicie zmienić przyszłość i o tym też napiszę, ale to zupełnie inna bajka wiec innym razem.

To na dziś i na temat, „dlaczego” tyle.